قصه ی توست که در نیمه شبی سرد خاطر مرا پریشان کرده!

قصه ی توست که تفکرات مرا و اندیشه ام را اینگونه بهم ریخته!

قصه ی توست که ساعت ها چشم مرا به نقطه ای مات و مبهوت

خیره میکند!

اری!قصه ی توست که عده ای مرا مجنون و عده ای دیوانه می خوانند!

اری تمام این ها قصه ی توست و غصه ی من . .  . .

راستی چرا قصه ی تو اینقدر عجیب است؟

یا شایدم نه ! چرا ما اینقدر عجیبیم؟

اینجا در زمین رسم است با قصه خواندن می خوابند اما قصه ی تو چیست

که خواب را از چشمان من گرفته و اینگونه مرا در ناکجا آبادها رها کرده؟

راستی این قصه ی توست اما من چرا . . . . . . ؟